ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ

Περίπτωση αγχώδους νεύρωσης

Κατηγορίες: Περιοδικό
Εικόνα Άρθρου

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΓΧΩΔΟΥΣ ΝΕΥΡΩΣΗΣ

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΓΧΩΔΟΥΣ ΝΕΥΡΩΣΗΣ

Ανδρας ηλικίας 35 χρόνων προσήλθε στο ιατρείο στις 15-3-1989 με διάγνωση «αγχώδης νεύρωση» βρισκόμενος κάτω από αγχολυτική αγωγή. Από την αρχή της συνέντευξης έγινε φανερό το εντονότατο άγχος του.

Η φυσιογνωμία του ήταν φιλική έχοντας όμως ταυτόχρονα και έντονο το αγχώδες στοιχείο, αφού υπήρχαν μορφασμοί ανησυχίας στο πρόσωπο του, καλύπτονταν όμως κάπως από την εξωτερική του διάθεση.

Αμέσως έγινε φανερή η αναπνευστική του δυσκολία. Κάθε 3 - 4 αναπνοές ήταν αναγκασμένος να κάνει μια βαθιά εισπνευστικύ κίνηση, σαν χασμουρητό, φαινόμενο που ο ίδιος βεβαιώνει ότι δεν είχε καμία σχέση με ενδεχόμενη διάθεση για ύπνο. Λέει ο ίδιος: «Νομίζω ότι θα σκάσω» «Νιώθω να κόβεται ο αέρας στο στήθος». Η αναπνευστική αυτή δυσκολία χειροτέρευε με την ομιλία ή καλυτέρευε «μόνο όταν είμαι αφοσιωμένος σε κάτι». Όπως ο ίδιος ο ασθενής μας διηγείται, το πρόβλημα υπήρχε από 18μηνου και χρονικά συμπίπτει με τη διακοπή μακρόχρονης σχέσης, χωρισμός όμως που όπως μας λέει ο ίδιος «έγινε σε πολιτισμένα πλαίσια».

Είναι ιδιαίτερα εκσεσημασμένη η σωματική του ανησυχία, όπως και η ψυχική του, ενώ συνέχεια παραπονιέται και για κούραση που τον εμποδίζει ν' ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. Πρόκειται για ανοιχτό, εξωστρεφές, πληθωρικότατο άτομο που δημιουργεί ευκολότατα οικειότητα στην επαφή. Είναι «καλαμπουρτζής», «ανυπόμονος», «αεικίνητος», «ευσυγκίνητος» χωρίς όμως να κλαίει μπροστά σε άλλους και «πάρα πολύ ευαίσθητος». Έχει έντονο αίσθημα συμπάσχειν και αρκετά έντονο άγχος με την υγεία του, φοβούμενος κυρίως την καρδιοπάθεια.

«Έχω ένα ακαθόριστο άγχος» «Νιώθω μια εσωτερική έντονη τάση να βιάζομαι να τελειώσω το καθετί γρήγορα». «Δε με αφήνει να ησυχάσω...». «Δεν μπορώ ν' απολαύσω ήσυχος το οτιδήποτε είτε αυτό είναι δουλειά, είτε διασκέδαση». «Νιώθω όλο και περισσότερο απογοητευμένος».

Έντονη αϋπνία επέλευσης, «αλλά και ενδιάμεσα ξυπνώ πολλές φορές χωρίς λόγο και τελικά το πρωί σηκώνομαι χωρίς να είμαι ξεκούραστος». Από 10μήνου παρατήρησε να έχει συχνά αυξημένες τιμές αρτηριακής πίεσης. Στο ιατρείο η Α.Π. ήταν 160/95 mm Hg.

Έντονο φούσκωμα στην κοιλιά «είναι σαν μπαλόνι», αλλά ο ίδιος τονίζει: «γιατρέ είμαι σίγουρος ότι είναι από την αεροφαγία που κάνω» και συμπληρώνει: «αν δείτε πώς τρώω θα με καταλάβετε...».

Γενικά ζεσταίνεται πολύ, με αρκετή δίι/α, αλλά και με αυξημένη όρεξη που τον τελευταίο καιρό έχει εξελιχθεί σε βουλιμία χωρίς κάποια ιδιαίτερη διατροφική επιθυμία ή απέχθεια. Στον ασθενή δόθηκε Ignatia 1Μ.

Ενα μήνα μετά η βελτίωση του ασθενούς ήταν σαφής και γινόταν αντιληπτή από τα πρώτα κιόλας λεπτά της συνάντησης μας, αφού πλέον είχα μπροστά μου έναν σαφώς λιγότερο ανήσυχο άνθρωπο, με πιο ήρεμο τρόπo ομιλίας και λιγότερο τεντωμένα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο του. Μετά μια αρχική υπερένταση διάρκειας 3 ημερών με πονοκέφαλο και ανησυχία «φοβήθηκα πολύ το έμφραγμα», άρχισε η σταδιακή βελτίωση. Πρώτα άρχισε να βελτιώνεται η αναπνευστική του δυσκολία, μετά η βουλιμία του, ο ύπνος του, τα φουσκώματα και σταδιακά όλες οι άλλες παράμετροι του άγχους του. Ο ίδιος, μαθηματικός όντας,υπολόγιζε τη βελτίωση του στο 10% από την αρχική κατάσταση. Η αρτηριακή του πίεση μόλις την τελευταία βδομάδα πριν την επίσκεψη είχε αρχίσει να έχει ενθαρρυντικές τιμές.

Έχει περιορίσει στο ελάχιστο τα αγχολυτικά φάρμακα που έπαιρνε. Χορηγήθηκαν tissue salts.

Δύο μήνες μετά η βελτίωση είναι πασιφανής. Όλα τα αγχώδη συμπτώματα είχαν υποχωρήσει. Η αρτηριακή του πίεση είχε επανέλθει πλήρως στο φυσιολογικό. Παραπονιόταν μόνο για κάποιους, όχι έντονους, πονοκεφάλους. Ο ίδιος λέει: «Το μόνο μου άγχος γιατρέ είναι να μην επιστρέμω στην κατάσταση που βρισκόμουν».

Δε δόθηκε καμία φαρμακευτική αγωγή. Διέκοψε πλήρως την αγχολυτική αγωγή.

Ο ασθενής είναι τελείως καλά ώς σήμερα. Σε αυτό όμως το σημείο θα έπρεπε να τονίσουμε κάποια πράγματα, για να δικαιολογήσουμε τη συνταγογράφησή μας.

Η εξωστρέφεια, το συμπάσχειν και το έντονο άγχος υγείας θα μπορούσαν να μας αποπροσανατολίσουν. Στην περίπτωση μας όμως είχαμε ξεκάθαρη αιτιολογία, ενώ το χασμουρητό που έκανε ο ασθενής μας μπορούμε εύκολα να το αναγάγουμε στον γνωστό αναστεναγμό της Ignatia.

ʼλλο, επίσης, στοιχείο υπέρ της Ignatia ήταν το σφίξιμο και το πλάκωμα στο στήθος που ένιωθε ο ασθενής μας.

Τέλος, θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στις επόμενες συναντήσεις μας με τον ασθενή και μετά από ιδιαίτερη πίεση μου, εκείνος αναγκάστηκε να παραδεχθεί, ότι είχε ιδιαίτερα πληγωθεί από το χωρισμό του, αλλά προσπάθησε, τουλάχιστον στην πρώτη επισκευή και στα πλαίσια ενός κακώς εννοούμενου εγωισμού, να φανεί άνετος, αλλά ευτυχώς για τον ίδιο, δεν μας αποπροσανατόλησε αυτή του η τακτική.

Η περίπτωση που παρουσιάσαμε έχει ορισμένες χρήσιμες, πιστεύουμε, ιδιαιτερότητες που καλό θα ήταν ν' αναφερθούν.

Η πρώτη είναι η ταχύτατη βελτίωση της υγείας του ασθενούς και η απροσδόκητα εύκολη διακοπή των αγχολυτικών του φαρμάκων, γεγονότα που οφείλονται αφ' ενός στην ξεκάθαρη αιτιολογία του προβλήματος και αφ' ετέρου στην καθαρότητα ανάδειξης του ενδεικνυόμενου ομοιοπαθητικού φαρμάκου.

Η δεύτερη είναι η προσοχή που πρέπει να έχουμε σαν ομοιοπαθητικοί ιατροί στην τωρινή κατάσταση του ασθενούς και να μην αποπροσανατολιζόμαστε με στοιχεία περιφερειακά της βασικής κατάστασης του ασθενούς.

Επίσης, από το ιστορικό προκύπτει πόσο σημαντικό πρέπει να είναι το ενδιαφέρον που πρέπει να δείχνουμε όχι μόνο στην αποκάλυμη της ενδεχομένης αιτιολογίας, αλλά και στις ιδιαίτερες λεπτομέρειες της, αφού αυτές είναι οι πλέον αποφασιστικές στη συνταγογράφησή μας.

Βέβαια, πολλές φορές συναντάμε τη συνειδητή ή ασυνείδητη άρνηση των ασθενών μας ν' αναφερθούν σε επώδυνα γι' αυτούς γεγονότα, αλλά η διακριτική, βεβαίως, επιμονή μας στην αποκάλυμη των «πραγματικών περιστατικών» είναι και αναγκαία και σωτήρια πολλές φορές της υγείας του ασθενούς.

Φυσικά χρειάζονται πολλές φορές ειδικές τεχνικές για να προσεγγίσουμε τον πυρήνα της κατάστασης του ασθενούς, αλλά σε αυτές και γενικά στο σημαντικό ζήτημα της λήψης του ομοιοπαθητικού ιστορικού θ' αναφερθούμε διεξοδικά σε προσεχή τεύχη μας.

του Γ. ΜΑΡΙΝΗ, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 2




-