ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΡΟΓΧΙΚΟΥ ΑΣΘΜΑΤΟΣ

του ΜΙΧΑΛΗ ΛΕΦΑ Ιατρού, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 12

Η κυρία του πρώτου ιστορικού, 37 ετών, με επισκέφθηκε πριν ένα χρόνο, αιτιώμενη το βρογχικό άσθμα από το οποίο υπέφερε ήδη 1 χρόνο. (Για την ακρίβεια η πρώτη της επίσκεψη έγινε ενάμισυ μήνα νωρίτερα, αλλά λόγω χρήσης κορτικοστεροειδών, της συστήθηκε η σταδιακή διακοπή τους, και η αποχή απ' αυτά για ένα 20ήμερο, έτσι ώστε και η εικόνα του οργανισμού να είναι διαυγέστερη, αλλά και η πιθανή αρχική επιδείνωση να περιοριστεί σε ανεκτά επίπεδα). Το βρογχικό άσθμα είχε εμφανιστεί 2 - 3 μήνες μετά την "επιτυχή" θεραπεία πνευμονίας που είχε περάσει. Δυστυχώς η μετάπτωση ενός οξέος προβλήματος σε χρόνιο εξακολουθεί στα μάτια των συναδέλφων της συμβατικής ιατρικής, να θεωρείται τυχαία, κάτι σαν ατυχής σύμπτωση. Μία τόσο στενή, μονομερής και κοντόφθαλμη πρακτική απλά επιβαρύνει τους ασθενείς, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς έχουν μηδαμινές δυνατότητες παρέμβασης στη θεραπεία τους.

Η ασθενής όταν προσήλθε χρησιμοποιούσε μόνιμα 2 βρογχοδιασταλγικά, 1 αντιϊσταμινικό φάρμακο, και σε συχνά διαστήματα και αντιβιοτική αγωγή. Η συμπτωματολογία της κάτω από την πίεση όλων αυτών των σκευασμάτων ήταν πτωχή, χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία, παρά μόνο μία επιδείνωση και του βήχα, και της δύσπνοιας και των συμφορητικών φαινομένων σε λάρυγγα και μύτη, τις νυχτερινές ώρες, γεγονός που την εξανάγκαζε να κοιμάται ημικαθιστή. Η εμφάνιση των προβλημάτων ακολούθησε μια δυσμενή μετάθεση της στην υπηρεσία της που σήμαινε και κάποια προβλήματα συνεννόησης με τους συναδέλφους της. Επιπλέον, ως μητέρα 2 μικρών παιδιών, είχε αρκετό φόρτο εργασίας στο σπίτι, ενώ και η συζυγική της σχέση είχε τραυματιστεί σοβαρά, λόγω κάποιας εξωσυζυγικής περιπέτειας του συζύγου, που τους είχε φέρει σε διάσταση για 1 χρόνο.

"Όσο ήταν αυτή η ιστορία, δεν είχα κανένα σύμπτωμα, αλλά αφού επέστρεψε ο σύζυγος σπίτι, χειροτέρεψε η αναπνευστική μου κατάσταση" συμπλήρωσε η ίδια, καθώς πολύ δύσκολα και βουρκώνοντας μίλησε για την προσωπική της ζωή.

Ομοιοπαθητικά, παρατηρούμε συχνά αυτή τη μετάπτωση. Όταν δηλαδή η διαταραχή έχει εισχωρήσει σ' ένα βαθύτερο συναισθηματικό επίπεδο, το σωματικό να "απευαισθητοποιείται", να "απελευθερώνεται", για να αποτελέσει όμως ξανά το επίπεδο εντόπισης της διαταραχής, όταν το ψυχικό επίπεδο βρεθεί σε μια καλύτερη ισορροπία. Αυτές οι τόσο χρήσιμες παρατηρήσεις της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής προσέγγισης, απασχολούν επίσης ελάχιστα τη μηχανοκρατική αντιμετώπιση του ανθρώπινου οργανισμού, που ακολουθεί με ελάχιστες παρεκκλίσεις η συμβατική ιατρική.

Είχα λοιπόν μπροστά μου, μια πολύ προσγειωμένη λογική, χωρίς υπερβολικά στοιχεία, αλλά και ευαίσθητη γυναίκα που πληγωνόταν εύκολα, όπως αυτοπεριγραφόταν. Ήταν ανέκαθεν συνεσταλμένη, και ανέστελλε την έκφραση της συγκίνησης της. Εξέχουσα σημασία στην προσωπικότητα της, είχαν και οι φοβίες της, και γιατί επιδείνωναν την αναπνευστική της δυσχέρεια. Η μοναξιά, ο θάνατος, οι ανίατες ασθένειες, η θέα του αίματος, των σκυλιών, αλλά και η μεταφορά με μέσα συγκοινωνίας (κυρίως καράβι και αεροπλάνο) όπως και η θέα στο ύψος έδιναν γένεση σε φοβογόνα συναισθήματα.

Από τα γενικά χαρακτηριστικά σημειωνόταν μια ευαισθησία στο κρύο, αρκετά αυξημένη δίψα, ιδιαίτερη επιθυμία για γλυκά, ζυμαρικά και βραστά αυγά, απέχθεια στο ψάρι και τα οστρακοειδή και η εμφάνιση επιχείλιων ερπητών αρκετά συχνά.

Οι υπόλοιπες λειτουργίες κυμαινόντουσαν με λίγες αποκλίσεις από τα συνήθη, φυσιολογικά πλαίσια. Σημειώνεται ιδιαίτερα η σύσφικη των παλαμών κατά τον ύπνο.

Στις 30/6/1994 της δόθηκε Calcarea carbonica 200/i και Calcarea carbonica 6χ/20) σε ημικαθημερινή βάση. Εκτιμώντας εξ αρχής το ιστορικό, και παρατηρώντας από την αδικαιολόγητα συχνή δράση των συμβατικών φαρμάκων το έντονο στοιχείο του φόβου - έως τρόμου - στις 12/8/1994 της χορήγησα Arsenicum album 200/i και Kali sulphuricum 6χ/20) σε ημικαθημερινή βάση. Ας σημειώσουμε, σε αυτό το σημείο, τη δυσκολία που ως ομοιοπαθητικοί θεραπευτές, αντιμετωπίζουμε ως προς την επιλογή του ενός και μοναδικού όμοιου φαρμάκου - τουλάχιστον όσοι εφαρμόζουμε την παραδοσιακή ομοιοπαθητική θεραπευτική τέχνη. Δυσκολία, αλλά και πρόκληση για την ανακάλυψη των βαθύτερων φαινομένων της ζωής.

Στη διάρκεια της θεραπείας, περιορίστηκαν σταδιακά τα χημικά φάρμακα.

Τις πρώτες ημέρες της θεραπείας υπήρξε μια έντονη ευερεθιστότητα στους θορύβους και μια ιδιαίτερα αυξημένη ευσυγκνησία.

Αξιοσημείωτη μια διατροφική αλλαγή: περιορίστηκε πολύ η επιθυμία για τα γλυκά, και ανέκυψε έντονη επιθυμία για αλμυρά και ξυνά φαγητά, ένδειξη του πόσο βαθειά δρα ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο επιφέροντας αλλαγές και σε μη συνειδητά επίπεδα.

Από το Φεβρουάριο του '95 δεν χρησιμοποιεί καθόλου βρογχοδια-σταλτικά φάρμακα, παραμένει σε πολύ καλή σωματική, ψυχική και πνευματική κατάσταση και πήρε την τελευταία της ομοιοπαθητική θεραπεία στις 23/5/1995 (Kali sulphuricum 30 κάψουλες σε ημικαθημερινή βάση).

Να παρατηρήσω ότι οι φόβοι της παραμονεύουν πάντα, αλλά δεν την καθορίζουν στην καθημερινή της πρακτική.