ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΒΡΟΓΧΙΤΙΔΑΣ

του ΜΙΧΑΛΗ ΛΕΦΑ Ιατρού, από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 12

Η επόμενη ασθενής ήταν ένα κορίτσι 4 ετών, διαζευγμένων γονέων, στην οποία διαγνώσθηκε σπαστική βρογχίτιδα το χειμώνα του '94. Στην αρχή ακολούθησε συμβατική παιδιατρική θεραπεία, χωρίς μόνιμη, τουλάχιστον, βελτίωση. Έτσι η μητέρα κατέφυγε σε αντακλαστικοθεραπεία, η οποία απέδωσε σε σημαντικώτερο βαθμό. Η αιτία προσέλευσης όμως ήταν το γεγονός ότι οι οδηγίες που απαιτούσε αυτή η θεραπεία, ήταν τόσο περιοριστικές, ως προς τη διατροφή κυρίως, δυσκόλευαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την καθημερινή λειτουργικότητα του παιδιού. Αναγκάσθηκε, πλέον, να μην πηγαίνει σε βρεφονηπιακό σταθμό, γεγονός όμως που πυροδότησε (δεν θάλεγα προκάλεσε) μια σωρεία συναισθηματικών αντιδράσεων. Το κορίτσι άρχισε να γίνεται πολύ επιθετικό, να χειροδικεί, πλέον, όταν συναντάει άλλα παιδιά, να επιζητάει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον των άλλων, και κυρίως να αυνανίζεται πάρα πολύ συχνά.

Οι σωματικές ενοχλήσεις (βράσιμο στο στήθος, παραγωγικός βήχας έως εμέτου, με νυχτερινή επιδείνωση, χωρίς όμως να μπορεί να αποβάλει την απόχρεμψη) επιδεινώθηκαν από τότε που ο πατέρας της άρχισε να αραιώνει τις επισκέψεις του. Τυπικά οι σχέσεις μητέρα και πατέρα ήταν καλές. Ήταν ένα παιδί με έντονα χαρακτηριστικά (και μορφολογικά) και έντονες αντιδράσεις. Είχε εκ γενετής αυξημένη τριχοφυία, όπως και δυσκοιλιότητα. Στο ιατρείο ήταν ιδιαίτερα κινητική, χωρίς αναστολές, σκιζόταν έντονα (έκανε νάζια) και ξαφνιαζόταν πολύ εύκολα, και με το χτύπημα του τηλεφώνου. Η μητέρα της τη χαρακτήριζε εγωίστρια, αλλά και ευαίσθητη, πολύ μιμητική και ιδιαίτερα επίμονη, πεισματάρα.

Μπορούσε να αντιδράσει με βίαιους τρόπους για να αποσπάσει την προσοχή των άλλων, και γενικώτερα επιζητούσε αλλά και πρόσφερε αγκαλιές και χάδια, αλλά δεν έκλαιγε καθόλου. Συμμορφωνόταν μόνο με βίαιη συμπεριφορά. Έκανε εύκολα συναναστροφές με άλλα παιδιά, ακόμα και μεγαλύτερης ηλικίας, φλέρταρε με τα μεγαλύτερα και υπερασπιζόταν τα μικρότερα.

Μόνη της όταν βρισκόταν μιλούσε πολύ, έπλαθε φανταστικές ιστορίες, τραγουδούσε. Φοβόταν μόνο φωνές και θορύβους (όπως και τα αστροπόβροντα).

Ανέκαθεν κοιμόταν στο κρεβάτι της μητέρας της, και τελευταία έτριζε και τα δόντια.

Ίδρωνε επίσης στον ύπνο, ιδιαίτερα στον αυχένα, ξεσκεπαζόταν συχνά.

Ηταν δύσκολη ως προς την τροφή. Μόνο εκτός σπιτιού έτρωγε άνετα, επιζητώντας σοκολάτες, γάλα, αυγά μελάτα και φακές. Επιπλέον έτρωγε και τα νύχια της, σε μέτριο βαθμό.

Η συνταγογράφηση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη και έκκλινε τελικά προς την Calcarea carbonica που πήρε "στις 8/12/1994 στη 200η δυναμοποίηση (εκατοστιαία), μαζί με σφαιρίδια του ίδιου φαρμάκου σε 6η δεκατιαία δυναμοποίηση (δύο ανά δεύτερη ημέρα).

Η πορεία ήταν πάρα πολύ καλή. Όλο το χειμώνα δεν εμφάνισε αναπνευστικό πρόβλημα. Χωρίς να ακολουθεί ειδική διατροφή, παρέμενε καλά, και μπόρεσε να παρακολουθήσει το πρόγραμμα του βρεφονηπιακού σταθμού. Και λόγω αυτού του στοιχείου, αλλά και λόγω της ομοιπαθητικής θεραπείας, έχει ελαττωθεί αξιοσήμαντα ο αυνανισμός, περιορίστηκε η επιθετικότητα της, δεν έχει ονυχοφαγία πλέον, δεν τρίζει τα δόντια της, κι ούτε καν ιδρώνει στον αυχένα στον ύπνο.

Νοιώθω απαραίτητο ένα σύντομο σχολιασμό της άλλης εναλλακτικής θεραπείας που ακολουθήθηκε. Θεωρώ θεραπευτικές πρακτικές που στηρίζονται στη διατροφή και ιδίως σε συμπληρώματα διατροφής, σαν μεθόδους που συνήθως έχουν μία επιφανειακή δράση στον οργανισμό του πάσχοντος αν και πολλές φορές η δράση αυτή συνοδεύεται από σημαντική μερικές φορές, βελτίωση των σωματικών συμπτωμάτων του ασθενούς. Θεωρώ πεπερασμένη μαι τέτοια δυναμική ειδικά σε αντιδιαστολή με την ομοιοπαθητική θεραπεία που από τη φύση της αποτελεί μια ενεργειακή και θαθειά θεραπευτική με εντυπωσιακή δράση σε ασθένειες όχι μόνο του σωματικού αλλά και του ψυχικού επιπέδου.

Το τραγικό, γι' αυτό το παιδί, ολοκληρώνοντας το άρθρο, είναι ότι πριν ενάμισυ μήνα δολοφονήθηκε (με σκαιότατο τρόπο) ο πατέρας της. Παρ' ότι η ψυχική αντίδραση της ήταν αναμενόμενα αρκετά έντονη, αυτό δεν πυροδότησε κάποια κρίση σπαστικής βρογχίτιδας. Αντίθετα, 25 ημέρες μετά το μοιραίο γεγονός, το κορίτσι εμφάνισε ερυθρά, χωρίς επιπλοκές δείχνοντας έτσι και το μέγεθος της προληπτικής βοήθειας που εγγυάται η ομοιοπαθητική θεραπευτική. Μπόρεσε να ανταπεξέλθει σε ένα οδυνηρώτατο εξωτερικό παράγοντα με την καλύτερη δυνατή σωματική απάντηση, γεγονός που υπογραμμίζει την σημαντικώτατη άνοδο του επιπέδου υγεία της.

Σημείωση: Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού, είχαμε παρουσιάσει μια περίπτωση ενός αγοριού με φυματίωση πνευμόνων. Πριν 1 μήνα το παιδί υπεβλήθη σε δοκιμασία Mantoux υποδόριο. Δεν εμφανίστηκε ίχνος διήθησης ή επάρματος. Το κατά πόσο η ομοιοπαθητική θεραπεία που ακολούθησε τον απάλλαξε μόνιμα από το πρόβλημα του εγκαταλείπεται στη γνώμη των "ειδικών" και μη "ειδικών" αναγνωστών, αφιερώνεται όμως στην υγεία του Αλέξανδρου.