Είναι καταδικασμένη η κλασσική Ομοιοπαθητική να επιστρέψει στην αφάνεια;

Η ανανέωση και αναγέννηση της κλασικής Ομοιοπαθητικής που παρακολουθήσαμε τα προηγούμενα τριάντα χρόνια, σε παγκόσμιο επίπεδο, φαίνεται τελευταία ότι τείνει προς τον εκφυλισμό, τη σύγχυση και τελικά, ακόμα και προς την αφάνεια.

Αυτή η τάση παρακμής εκδηλώνεται κυρίως στις ΗΠΑ και την Αγγλία όπου η αποκαλούμενη «μοντέρνα ομοιοπαθητική» τείνει να επισκιάσει τη ρεαλιστική και αποτελεσματική θεραπευτική, όπως τη δίδαξε ο Χάνεμαν. Η διαπίστωση αυτή είναι προφανής, αν δει κανείς την τελευταία επίθεση των ΜΜΕ στην ομοιοπαθητική σε αυτές τις χώρες.

Είναι προφανές ότι η επερχόμενη παρακμή της ομοιοπαθητικής θα οφείλεται κυρίως σε ένα αριθμό «παραμορφώσεων» που υπεισέρχονται χρόνο με το χρόνο στο κύριο σώμα της ομοιοπαθητικής γνώσης, οι οποίες δεν είναι αποτέλεσμα έρευνας και σκληρής δουλειάς αλλά οφείλονται στη «φαντασία» και τα «οράματα» ορισμένων «μοντέρνων δασκάλων» της Ομοιοπαθητικής.

Παρακινήθηκα να γράψω αυτό το άρθρο από μία κριτική σε ένα βιβλίο ενός Ινδού ομοιοπαθητικού στο Αμερικάνικο περιοδικό Simillimum, Vol. 7, No.3, όπου ο σχολιαστής γράφει: «Ίσως το πιο εμπνευσμένο τμήμα του βιβλίου είναι η άποψη που υποστηρίζει ότι οι ασθενείς πρέπει να λαμβάνουν φάρμακα ανάλογα με το αν φαίνονται να μοιάζουν με ένα από τα τρία βασίλεια: το ζωικό, το φυτικό και το ορυκτό?βασισμένη σε εύκολα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά. Βρήκα ότι ο Sankaran έχει μπει σε ένα κόσμο?διαισθητικής επιστήμης».

Είναι υπερβολικά δύσκολο για μένα να κατανοήσω πώς μια αυθαίρετη και εντελώς φανταστική αποτύπωση των συμπτωμάτων ενός ασθενή σε μια «εύκολα αναγνωρίσιμη» ομοιότητα με ένα ζώο, ένα φυτό, ένα ορυκτό ή ένα nosode, μπορούμε να τη δούμε ως διαισθητική επιστήμη!

Είναι προφανές ότι πολλές ερμηνείες μπορούν να δοθούν από έναν θεραπευτή σε οποιαδήποτε συμπτωματολογία ασθενούς.

Αυτό θα σήμαινε, κατά ένα τρόπο, ότι επειδή ένας ασθενής επιδεινώνεται με το κρύο και επειδή τα φίδια είναι ψυχρόαιμα, θα πρέπει να διαλέξουμε ένα δηλητήριο φιδιού για έναν τέτοιο ασθενή π.χ. Lachesis. Αλλά όπως γνωρίζουμε, η Lachesis είναι ένα «θερμό» φάρμακο που επιδεινώνεται με τη ζέστη. Με αυτή τη λογική, ο ασθενής θα πάρει σίγουρα λάθος φάρμακο αφού θα του δώσομε τη Lachesis αντί για το Arsenicum ή το Hep-s ή τη Silica ή το Cistus ή το Rhus-tox κλπ. που είναι φάρμακα που επιτείνονται με το κρύο και όχι με τη ζέστη!

Είναι εύκολο για τον καθένα να δει τη σύγχυση που θα επικρατήσει όταν ένας γιατρός προσπαθήσει να κατηγοριοποιήσει τους ασθενείς του/της ανάλογα με το αν μοιάζουν με ένα ζώο ή ένα φυτό ή ένα ορυκτό και πόσο λάθος ερμηνείες μπορεί να κάνει. Αλλά ακόμα και να κατηγοριοποιήσεις κάποιον σε μια από τις τέσσερις αυτές ομάδες, με ποιον τρόπο αυτό θα σε βοηθήσει να βρεις το φάρμακο του;

Τι θα συνταγογραφήσετε σε μια περίπτωση διανοητικής διαταραχής όταν δείτε την τάση του ψυχασθενή να δαγκώνει, όταν βρίσκεται σε παραλήρημα; Θα του δώσετε ένα φάρμακο που προέρχεται από το ζωικό βασίλειο όπως Lac Caninum, Lac-felinum ή Lac-tigrinum; Ή ένα φάρμακο που έχει αυτό το σύμπτωμα (να θέλει να δαγκώνει), όπως το Stramonium ή την Belladonna που είναι και τα δύο φυτικά φάρμακα ;

Θα συνταγογραφούσατε Lac-can (γάλα σκύλας) σε ένα ασθενή του οποίου ο βήχας ακούγεται σαν «γάβγισμα σκύλου» ή θα συνταγογραφούσατε Hyosc (ένα φυτικό φάρμακο) σε έναν ασθενή στον οποίο αυτό το σύμπτωμα είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του; Το να ισχυριστεί κάποιος ότι μπορεί να βρει την ομοιότητα ενός ασθενή με ένα λαχανικό, ένα ζώο, η ένα ορυκτό είναι τόσο υποκειμενικό και επιτρέπει τόσες ερμηνείες που καθιστά τον ισχυρισμό εντελώς αναξιόπιστο και επικίνδυνο. Ένας σοβαρός θεραπευτής δεν θα μπορούσε να εκθέσει σε τέτοιο κίνδυνο τους ασθενείς του με τέτοιες ανοησίες.

Βέβαια εδώ στην Ελλάδα σχεδόν κανένας ομοιοπαθητικός γιατρός, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον, δεν ακολουθεί αυτές τις ανοησίες, για τις οποίες άλλωστε δικαίως μας κατηγορούν .

Είχαμε πολλά προβλήματα στην προσπάθειά μας να πείσουμε ότι η Ομοιοπαθητική είναι επιστήμη. Τώρα με όλες αυτές τις ανοησίες ενδυναμώνουμε για άλλη μια φορά τους ισχυρισμούς κάποιων ότι η Ομοιοπαθητική είναι «μη-επιστήμη». Τέτοιες και άλλες ιδέες, που έχουν ήδη εμφανισθεί, είναι σημάδια άκρατου εκφυλισμού.

Αν κάποιοι "δάσκαλοι" διερμηνεύουν την ομοιοπαθητική επιστήμη με τέτοιο αυθαίρετο τρόπο και κάνεις δεν τους αμφισβητεί ή τους αντικρούει, τότε είναι πιθανό σύντομα να δούμε τη μετάλλαξη αυτής της θεραπευτικής από επιστήμη σε τσαρλατανισμό.

Δεν αντιτίθεμαι στον πειραματισμό, την εικασία ή τη νέα θεωρία, όσο τέτοιες προσεγγίσεις παραμένουν στη σφαίρα της έρευνας και της παρατήρησης και δεν παρουσιάζονται ως «δεδομένα και θέσφατα» στους μαθητές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι φτάσαμε να ζούμε σε έναν τρελό κόσμο όπου η πραγματική γνώση ανακατεύεται με φαντασίωση και δημιουργεί σύγχυση και παραπληροφόρηση.

Είναι αλήθεια πως η επιστήμη μας σήμερα έχει ένα «βαθμό αβεβαιότητας», ένα κενό το οποίο μπορεί να σπεύσουν πολλοί να το συμπληρώσουν με «διαισθητικές ερμηνείες».

Αλλά το να ερμηνεύουμε τις αισθήσεις και τα συναισθήματα ενός ασθενή σε κάτι πέρα από την πραγματικότητα και την αληθινή τους διάσταση και έννοια και να τους βλέπουμε σαν ζώα ή σαν φυτά ή σαν ορυκτά είναι ένας επικίνδυνος δρόμος που δεν πρέπει να τον ακολουθήσει κανείς σώφρων ομοιοπαθητικός.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ομοιοπαθητική είναι δύσκολη στην εφαρμογή της και οι απλουστεύσεις γίνονται με ευκολία αποδεκτές από αυτούς που στο επάγγελμά μας αναζητούν το νέο, το εύκολο, το θαυματουργό και το αβασάνιστο. Αλλά τέτοιες απλουστεύσεις θα έχουν ως τελικό αποτέλεσμα τη σταδιακή παρακμή της ομοιοπαθητικής.

Πολύ γρήγορα μαθητές της ομοιοπαθητικής με καλές προθέσεις και ενθουσιασμό θα παρασυρθούν από τέτοιες «καλλιτεχνικές ερμηνείες» αλλά σύντομα θα απογοητευτούν και θα αποκαρδιωθούν όταν προσπαθήσουν να εφαρμόσουν αυτές τις ιδέες στην πράξη. Τότε πολλοί θα εγκαταλείψουν την ομοιοπαθητική για πάντα προς μεγάλη απογοήτευση όλων μας. Η μακροχρόνια βλάβη που θα υποστεί η ομοιοπαθητική από τέτοιες ανοησίες θα είναι ανεπανόρθωτη.