Η Ομοιοπαθητική άλλαξε την ζωή μας

Διαβάζοντας στο περιοδικό «ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ» τις μαρτυρίες των ασθενών, αισθάνθηκα ντροπή που τόσα χρόνια ευεργετούμενη εγώ και η οικογένεια μου από τη θεραπευτική αγωγή της, δεν κατέθεσα τη δική μου μαρτυρία-εμπειρία. Μπορείτε να φανταστείτε μια νέα γυναίκα 34 χρόνων, να έχει αναιμία, ορμονικές διαταραχές, πόδια πρησμένα, 3 παιδιά, σύζυγο και να σέρνεται;

Αυτή ήμουν εγώ. Από μια καλή μου φίλη έμαθα για την Ομοιοπαθητική Ιατρική. Διάβασα το πρώτο βιβλίο του κυρίου Γ. Βυθούλκα - Καθηγητή σήμερα της Ομοιοπαθητικής, σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Εκεί είδα ότι, στηρίζεται στην αρχή του Ιπποκράτη «Όμοια, ομοίοις ιώνται».

Διαπίστωσα λοιπόν ότι είναι ψυχοσωματική η αγωγή και ότι στην επιλογή του φαρμάκου παίζει ρόλο η πάθηση σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του ασθενούς. Τα φάρμακα δεν είναι χημικά, άρα, δεν έχουν παρενέργειες.

Εγώ, μετά ένα μήνα νοσηλείας στον «Ευαγγελισμό» για αναιμία, βγήκα με τη συμβουλή να μην εγκαταλείψω τον σίδηρο για τουλάχιστον 20 χρόνια. Ήδη έπινα ένα χρόνο και σφάδαζα από πόνους στο στομάχι, άγχος και ιδρώτα.

Ο άνδρας μου, νέος και αυτός, υπέφερε από ρευματισμούς από 20 χρόνων. Κάθε χειμώνα πιανότανε. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την Ομοιοπαθητική, που ευτυχώς γνωρίσαμε.

Μας δέχτηκε ο κ. Βυθούλκας. Νέος, μόλις είχε έρθει από τις σπουδές του στο εξωτερικό. Πήρε το ιστορικό μου. Πάνω από μια ώρα κουβεντιάζαμε. Με σεβασμό, ξετύλιγε το κουβάρι της ψυχής μου και του σώματος. Τέλος, μου έδωσε τα φάρμακα χωρίς να δεχτεί αμοιβή. Η σχέση εμπιστοσύνης άρχισε να χτίζεται.

Μετά τον πρώτο μήνα, ήδη αισθανθήκαμε καλύτερα. Εγώ δεν ξαναπήρα «σίδηρο» και οι πόνοι των ρευματισμών του άνδρα μου ήταν ηπιότεροι, ώσπου σχεδόν τους ξέχασε.

Τα παιδιά μας, όταν είχαν πυρετό έπιναν κάθε μια ώρα ένα μόνο φάρμακο, διαλυμένο σε ένα ποτήρι νερό και έπεφτε ο πυρετός στο πρώτο 24ωρο. Έχοντας μεγαλώσει τα παιδιά μου με τη βοήθεια της Ομοιοπαθητικής, διαπίστωσα ότι αυτή έχει θεαματικά αποτελέσματα και στα παιδιά.

Μετά από χρόνια, κατά την κλιμακτήριο αποκτώ καρκίνο στον αριστερό μαστό. Παρόλο που έπρεπε -ή δεν έπρεπε- δεν ξέρω, να κάνω μαστεκτομή, η Ομοιοπαθητική μού θωράκισε τον οργανισμό για να αντέξει στις ταλαιπωρίες, να αντιδράσει και να αντιμετωπίσει το σοκ, ώστε να βρεθώ σε κατάσταση ετοιμότητας ψυχολογικά και να το ξεπεράσω. Αυτά συνέβησαν το 1980.

Χειρουργήθηκα στο εξωτερικό. Με κομματιάσανε δυο φορές εκεί. Γύρισα με μια πληγή που αιμορραγούσε, έτοιμη να πάθω γάγγραινα. Ξανά χειρουργείο εδώ για καθαρισμό με άγνωστο αποτέλεσμα. Σε 25 μέρες έκανα 3 χειρουργεία.

Πήρα νάρκωση 18 ωρών συνολικά. Απορούσαν οι γιατροί, εδώ και στο εξωτερικό, πώς έπειτα από τέτοια ταλαιπωρία όχι μόνο άντεχα, αλλά είχα και κουράγιο. Η Ομοιοπαθητική είχε πάλι κάνει το θαύμα της. Με βοήθησε να ξανασταθώ στα πόδια μου μέσα σε 15 μέρες. Και σε 20 μέρες ξανάρχισα τις δραστηριότητες στο σπίτι και στη δουλειά μου.

Από αυτή την περιπέτεια, έχουν περάσει 21 χρόνια. Κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι. Όλα όμως αυτά τα χρόνια ευεργετούμαι και εγώ και η οικογένεια μου από την Ομοιοπαθητική Ιατρική, που άλλαξε πραγματικά τη ζωή μας και γερνάμε με αξιοπρέπεια, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα υγείας.

Έτσι, αισθανθήκαμε μεγάλη χαρά με τη βράβευση αυτή της τόσο σημαντικής θεραπευτικής στο πρόσωπο του ανθρώπου που ανάλωσε και αναλώνει τη ζωή του στην Ομοιοπαθητική Ιατρική, συνεχιστή των μεγάλων ερευνητών για το καλό του ανθρώπου.

Δήμητρα Αργυρίου Αρκαδίου 23 Τ.Κ. 153 41

Από το περιοδικό Ομοιοπαθητική Ιατρική, τεύχος 25